Unha querenza agreta e, polas fendas, cóanse, oportunistas, as incertezas, que invaden a rutina, asolan o desexo e culminan co derrubamento dos corpos. Intemperados xacen, pero as ascuas permanecen latentes, nun afán por tentar o rescate: as intencións minguadas insisten na confianza; as epidermes erosionadas esfórzanse no tacto; as bocas desaboridas buscan reparar a memoria.

A ausencia, o desacerto, a fraude e outros desencantos nutren este texto, e conflúen nunha secuencia de fotogramas que o autor arrebola coma proxectís, co propósito de perforar a carne da lectora, sen danarlle os órganos, mais procurando que a metralla desalentada enquiste, e levede, nas súas entrañas.

A seca da atracción, a perda da complicidade e a loita por manter o afecto, conducen á resignación, á aceptación da deriva. Entón xa só resta driblar os cascallos, asumir a inercia, desistir: Entornar, / desde hai tempo, enferruxados os gonzos, / sen azos para mudar o mecanismo. [...]