Tarde de corentena polo Coronavirus

Fai un anaquiño que rematei de ler memoria das cousas perdidas. Sentada ao carón da fiestra do salón, un silencio limpo abrollou polo meu corpo. E onde, pouco antes da lectura, zoaba o vento e a tarde gris escorregaba, formouse un río navegable, unha nova oportunidade de redención.

Despois, coma un lóstrego de lanterna que alumea na néboa, comprendín o que fixera Andrés ao escribir estes poemas.

Esmiuzar as pegadas das cousas que nos mancan, sen botarlle a culpa a ninguén. Nin tan sequera a Deus que tenta de facer milagres / pero non lle chega a tanto / a omnipotencia.

Esfaragullar os sentimentos, os doces e os acedos, para que non apodrezan como patacas dentro do saco, contaminando todo o seu redor.

Tecer versos coa paciencia e precisión dun reloxeiro, e vestilos de gala como se fosen pingüíns, alleos á proximidade do abismo.

Ninguén dixo que fora sinxelo escribir sobre a perda, o desamor. [...]