“O poema non pode suplanta-lo verbo do rito” pero sinala a ferida e a sede. No Elo poema e colaxe son a carne sobre a que traballa o sagrado, o amuleto, a fascinación que nos libera e nos ata. Se non nos é dado dicir, os textos/imaxes colocarán o coitelo entre o semiótico e o simbólico: entender polos sentidos, o mantra, a textura do corte.

Algunhas verdades íntimas artéllanse fóra dos códigos da linguaxe. Entón o impronunciable xestiónase no tacto, na repetición aprendida, no sagrado. O ritual a aflorar no límite (Kristeva e a maldición do abxecto).

Este lume non se prende aquí para incendiar, senón para arder lento e constante na penumbra. Os mistos dos cirios, a candea bendicida na Candeloria, o incenso. Erguemos a vista e preparámonos estendendo a lingua para recibir o suave tacto do corpo ofrecido. Sacratissimo Corde atravesado de flores e delicadas espiñas. Como nos moldea a culpa e mailo sacrificio? Quico  Emma Pedreira