como esgazar unha granada e manchar a blusa coas pingas cor sangue e despois ficar ollando para os pedazos redondos aínda imbuídos na carne da froita. meter as mans na polpa, máis con curiosidade que con tino, primeiro a punta dos dedos, logo as unllas, arredar os grans contra a casca da granada, rematar derrubándoa contra chan. mirar como se estomballa na baldosa, manchar agora a cociña, os pés. como observar todo isto sen apenas emitir un son, como apreciar o escenario xa tinguido de granate, o sucio, desde un anaco moi pequeno e moi prezado de experiencia, como unha forma de coñecemento.

así lingua de ántrax de Anna Gas.

este libro é un descubrimento dos descubrimentos, dunha forma de ollar sobria que encaixa a precisión dos detalles con consistencia, pero non con cinismo. a voz poética sabe da supervivencia, da inhumanidade, do corpo espido, da traizón, do milimetrado. cóntanolo sen adornar, como quen irrompe no cuarto dun descoñecido coa cama a medio facer (...)